Ik denk dat ze begin 20 was. Ze kwam binnen met een peuter van nog geen twee. Een Pools meisje, jong, tenger, duidelijk moe. Ze was met haar dochter dakloos. Verliefd geworden op een Nederlandse jongen, maar die had haar in de steek gelaten toen de baby net geboren was.
Ze zwierf door Nederland. Sliep op de bank bij vrienden of gewoon bij aardige mensen. Ze dronk een kopje koffie met me, en ik vroeg haar de volgende dag terug te komen met de papieren van de instanties waar ze al om hulp had gevraagd.
De enige oplossing die tot dan toe was aangedragen: dochter in een pleeggezin, moeder naar het Leger des Heils. De volgende dag stond ze er weer. Met haar kleine meid en een plastic tas vol documenten. Een dossier van zeker vijftien centimeter dik, vol inschrijfformulieren, indicaties, hulpverzoeken, wachtlijsten.
Ik keek haar aan. ‘Wat wil je nu het liefst?’ vroeg ik.
‘Terug naar Polen,’ zei ze zacht. ‘Naar mijn opa en oma. Die kunnen op mijn dochter passen. En ik heb al een baantje bij de supermarkt in het dorp.’
Ik dacht direct: dit gaan we regelen. Ik belde onze accountmanager bij de gemeente Almere. ‘Kijk,’ zei ik, ‘ik zit hier met een jonge moeder die terug wil naar huis, maar niet weet hoe.’
‘We kopen een buskaartje voor haar,’ stelde ik voor. ‘En geven haar wat geld mee voor de eerste maand.’
De accountmanager zei meteen: ‘Schiet jij het voor? Stuur ons een factuur voor de busreis en 250 euro leefgeld.’ Bij elkaar iets meer dan 400 euro. En zo vertrok ze. Met haar dochter. Naar opa en oma. Naar huis. Later belde ze me nog eens. Uit Polen. Het ging goed met haar. De instanties vonden het niet handig. Ze was nu haar inschrijving kwijt, haar wachttijd, haar plek in het systeem.
Maar zij wilde terug naar huis.
Voor mij was het uiteindelijk simpel. Zij was blij. En wij, als samenleving, hadden gewoon wat minder geld uitgegeven aan iets wat toch niet zou blijven werken. Zaken klein maken. Simpel houden. Kijken wat haalbaar is.
