Soms begrijp ik de wereld niet meer. En ik ben heus geen kind meer — bijna zeventig. Maar tussen de regels doorlezen, dat blijft lastig. Voor jonge mensen. Maar ook voor dit wat oudere meisje.
Ik heb nooit veel angst gekend. Durfde te spreken, mijn mond open te doen. Maar ‘nee’ zeggen… dat is een ander verhaal. Als ik nee zeg, voel ik me schuldig. Alsof ik iemand tekort doe. Ik heb ook nooit echt een relatie verbroken. Niet hardop. Nooit durven zeggen: het is tijd om zonder jou verder te reizen.
Misschien daarom voel ik me zo verwant met de neurodwarsliggers van Diggout. Die jonge mensen met een hoofd dat net even anders werkt. Ik leer van ze. Elke dag.
“Kun je dit even tekenen?” vraagt de organisatie waar ze woont.
“Nee,” zegt ze. Heel duidelijk. “Ik teken niets wat ik niet heb gelezen.”
Lastig kind, zeggen ze dan. Moet weg. Niet te begeleiden. Over twee maanden staat ze op straat. Onhandelbaar, noemen ze dat.
Ze kijkt me aan en vraagt: “Wat is er nu zo moeilijk? Waarom zeggen ze niet gewoon: kun je dit even lezen? Als je vragen hebt, stel ze. En als je akkoord bent, teken dan.”
Tja. Wat is er eigenlijk zo moeilijk?
Dit kind niet. Met haar autibrein. Zij snapt het beter dan wij allemaal bij elkaar.
