De Keukentafel

Sommige verhalen ontstaan niet in vergaderkamers of beleidstukken, maar gewoon aan de keukentafel. Met een bord rijst, hete kip en komkommer, en een jongere die je nog niet kende — maar die je leven even verandert. Dit is zo’n verhaal. Over dwarsliggers, jongeren tussen wal en schip, en de kunst van écht luisteren.

Mijn oudste zoon — ik denk dat hij een jaar of twaalf was — begon een grote jongen te worden. Inmiddels is hij 2 meter 04, net een volwassen reus, maar toen nog een kind met een groot hart en zachte ogen. Kind van gastvrijheid, betrokken, empatisch, met zijn Indische roots, zijn bord rijst, hete kip en komkommer die altijd gedeeld konden worden.

Het was een komen en gaan van kinderen aan onze keukentafel. Sommigen bleven hangen, anderen verdwenen weer, maar iedereen was welkom. Ook voor een gesprek. Soms zaten we daar zomaar, de moeder en het kind van een ander, te praten over dingen waar je anders misschien nooit over zou beginnen.

Op een dag bracht hij een jongen mee. Een dropout. Uitgevallen uit een time-outproject, dat al een vangnet zou moeten zijn. Mijn hoofd kreeg een clash. Hoe kan dat nou? dacht ik. Dat iemand daar zelfs uitvalt.

Ik ben me toen gaan verdiepen. Ging kijken bij verschillende projecten. Luisterde. Keek. En begreep langzaam: er is een grote groep jongeren — vooral jongens — die tussen wal en schip vallen. En dat schip? Dat lijkt soms wel vastgelopen. Maar het begon aan die keukentafel. Een jongen. Een gesprek. En een bord rijst. Het werden er steeds meer. Jongeren die kwamen, bleven hangen, vragen stelden die anderen niet durfden te stellen. Dwarsliggers. Kunstzinnige types, muzikale breinen. Neurodivergent, vaak. En eerlijk gezegd — mijn favoriete soort mens.

Want wat zijn het voor kinderen, die het systeem niet begrijpen omdat het systeem hén niet begrijpt? Die vragen stellen over waarom onderwijs nog steeds zo werkt zoals het al decennia werkt. Ze stellen de enige juiste vraag: Waarom?

We leren ze geen basisvaardigheden om te overleven in deze chaotische, social media-gedreven maatschappij. Geen kritisch denken, geen filosofisch pellen van de ui, laag voor laag. Geen Oxam’s razor, geen schaken of strategisch plannen, geen dammen, geen denken. Terwijl dát nou net de tools zijn waarmee je overeind blijft.

Ik geloof in eeuwig leren, tot aan je laatste adem. Laten we beginnen met groep een, leer ze schaken (leerde ik ook op die leeftijd) dammen, samen spelen, samen eten en vooral samen delen. 

Die jongens van toen? De meesten zie ik nog. FaceTime. Een belletje. “Dag mevrouw, hoe gaat het?” Op Koningsdag komen ze langs, met vrouw, met kinderen. Soms in een oranje shirt, soms nog net zo dwars als vroeger. En mijn hart — dat maakt dan even een sprongetje.

Het leven is maar even. Leer te genieten. Van samen zijn. Van de natuur. Van een bord rijst. En een goed gesprek aan de keukentafel.

– geschreven vanuit Digg’Out, met liefde voor jongeren die het verschil maken.