Via de stichting Digg’Out had ik het genoegen om een weekje naar Baku te gaan voor de educatieve training “Youth in Democracy”. Van te voren wist ik niet goed wat ik kon verwachten.
Over het land
Ik kende het land eigenlijk alleen van het Songfestival. Ik had een soort van armoedige hoofdstad verwacht, maar ik heb de macht van olie onderschat. Door de olie is het land de 21ste eeuw in gekatapulteerd. De straten zijn nieuw, brandschoon en mooi aangelegd. Er zijn fonteinen en ander mooi straatmeubilair. De bevolking is daar in mijn ogen een beetje bij achter gebleven en heeft wat meer tijd nodig om te wennen aan de moderne tijd. Een stukje lopen door de stad Baku is bepaald geen straf. Het mooiste is de kustlijn aan de Kaspische zee, waar je onder andere het vlammengebouw, het tapijtenmuseum, Klein-Venetië, de boulevard, het poppenmuseum en de maagdentoren achter elkaar tegenkomt tijdens een wandeling. Met een prijs van 20 cent is de metro natuurlijk überbetaalbaar.
Skyline van Baku
De pracht en praal van de binnenstad van Baku
Over de cursus
Als voormalig raadslid en fractievoorzitter dacht ik dat ik zo’n beetje alles wel wist wat democratie aangaat. Maar dat is flink gelogenstraft. Ik wist veel van de democratische procedures en processen in Nederland, ja. Dat dan weer wel. Maar de cursus gaf een mooie inkijk over wat er allemaal bij het laten bloeien van een democratie komt kijken, zonder daarbij overigens de pretentie te hebben volledig te zijn. Participatie, lobbyen en welke eigenschappen of omstandigheden je er allemaal voor moet activeren of veranderen. Hoeveel je eigenlijk moet doen om een democratie te laten bloeien. Het was fascinerend.
De cursus werd gegeven door twee trainers. Zij hielden goed rekening met het feit dat een persoon slechts een beperkte aandachtspanne heeft. We begonnen alle trainingsdagen met een ‘energizer’. Een soms intensief spel met een leerzaam randje, waarbij je de les ingezogen werd. Daarnaast bestond de training uit zeer veel uit te voeren opdrachten, waardoor het nooit echt klassikaal werd.
Over de cursisten
De dertigtal cursisten kwamen uit elf verschillende landen en dan met name uit het Oostblok. Landen als Wit-Rusland, Oekraïne, Slovakije, Roemenië… De deelnemers kwamen uit landen, die ik als klein ventje alleen als “de mensen aan de slechte kant van het IJzeren Gordijn” heb leren kennen. Het was fijn om met mensen te praten, die democratie ingevoerd hebben zien worden. En soms zelfs dat niet eens. Het zet aan tot keihard nadenken als iemand het eigen dictatoriale systeem prevaleert boven de democratie, omdat “wij in Wit-Rusland tenminste weten waar wij aan toe zijn” en “ik jullie niet echt bovenmatig veel gelukkiger zie zijn dan wij”. Ik houd nu nog meer van democratie dan voor de cursus. Oké, ik weet niet of we beter af zijn of niet, maar wij kunnen in Nederland iemand wegsturen als we iemand zat zijn en ik koester juist die mogelijkheid. Wij, als bevolking, kunnen het land een andere richting doen inslaan. Ik vind dat heel veel waard.
